Visum in the pocket....

Nog maar 6 weken te gaan en het begint steeds spannender te worden. Vorige week naar het consulaat in Amsterdam geweest om mijn visum aan te vragen. In de weken daar voorafgaand onnoemelijke veel papieren, documenten etc. verzameld. Alles om die Amerikanen er maar van gerust te stellen dat ik geen crimineel of terrorist ben.
Ik had een afspraak bij het consulaat om 10.00 uur. Rond half 10 stond ik al op het museumplein (waar het consulaat is gevestigd), maar om niet al te gretig over te komen....nog maar even 10 minuten op een bankje zitten. Om 9.40 hop ik samen met mijn vader van de bank en begeven ons riching het consulaat. Kennelijk hadden meerdere Nederlanders de gedachte om die ochtend een visum aan te vragen, want er stond me toch een rij. Netjes achteraan sluiten dan maar, gevolgd door mijn vader. Eenmaal bij het eerste hek aangekomen (jaja, hermetisch afgesloten...goed gevoel van veiligheid) mocht ik even op mijn beste engels gaan aangeven dat ik om 10.00 uur een afspraak had. Hallelujah....het hek ging open voor mij en mijn vader. Voor we uberhaupt drie stappen gezet hadden, moest die 'mister with the green jacket' terug naar de andere kant van het hek. Uhm....visum aanvragen, vader niet mee....wat is dit? Lang leve de veiligheid van de Amerikanen...alleen de aanvragers mochten naar binnen. Na weer bij een volgend hek hebben staan wachten, mocht ik naar binnen. Meteen werden er allerlei formulieren van mij gevraagd. Tot mijn grootste schrik had ik een bepaalde 'fee' niet betaald en was mijn aanvraagformulier niet goed ingevuld, dus ff lekker in Amsterdam naar een internetcafé zoeken en voor half 12 terugkomen (tijd op dat moment: 10.15 uur).

Na een tijdje te hebben gezocht en gevraagd, dan toch eindelijk een internetcafé gevonden op de Overtoom (zo'n 10 minuten lopen...dus tel maar uit hoe laat het was). Als een speer achter de computer gaan zitten en de formulieren erbij pakken. En tja...door mijn gestress iets lekker over het hoofd gezien, het adres van het internetcafé (stond dus gewoon lekker op een formulier). Niet gedeerd, zo snel mogelijk betalen, aanvraagformulier opnieuw invullen, printen, afrekenen en gaan met de banaan (tijd op dat moment 10.55).

Hoe hard kan je lopen onder stress zul je je afvragen??? Nou, heel erg hard. Als een speer (met een stofwolk achter ons latend) liepen we terug naar het consulaat om wederom lekker in de eerste rij te gaan staan. Gelukkig dit keer niet zo'n lange rij, dus ik mocht al vrij snel doorlopen. Eenmaal weer binnen, kon ik met trots mijn betaling en mijn nieuwe ingevulde aanvraagformulier laten zien. O wee als ze mij niet binnen hadden gelaten, maar daar was dan toch eindelijk de verlossende zin: You may go to the waitingarea. Whoehoe!! Deze vreugde werd al snel de kop ingedrukt, toen ik tot mijn grote schrik wel vier rijen dik mensen zag zitten. Om 11.20 kwam ik binnen, om 12.15 mocht ik dan eindelijk mijn papieren afgeven en tot mijn grote ergernis (van het lange wachten) mocht ik nog langer wachten. Ik moest nog bij een ander loket een gesprekje hebben met de consulator (of hoe ze zo iemand ook noemen). Jawel, om 12.55 was ik dan eindelijk aan de beurt met nog twee andere mensen achter mij latend.

Oepsie...ze hadden mijn aanvraag opzij gelegd, waardoor ik later aan de beurt was. Pff, domme Amerikanen...maar mijn Nederlandse geduld was goed op de proef gesteld. Ik bleef beleefd lachen en zei dat het niet erg was (zolang ze mij die visum maar geven). Eenmaal bevrijd uit het consulaat (lees: de gevangenis), kon ik samen met mijn vader nog genieten van een dagje Amsterdam. Broodje hier, boottochtje daar en lekker weer met de trein naar huis!!

Een dag later had ik mijn visum al in de bus liggen. Zolang je betaald en niet al te crimineel overkomt, staat de wereld voor je open (zeker voor de Amerikanen).